Δημοσιογράφοι

«Μια πρόδρομη μορφή αυτού που ονομάζουμε σήμερα layout συναντάται στην Αναγέννηση, στα πρόχειρα σκίτσα όλων των μεγάλων ζωγράφων -παρεμπιπτόντως, είμαι βέβαιος ότι αν ζούσε σήμερα ο Ντα Βίντσι θα είχε στραφεί στο animation». 

59^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ || 1-11/11/2018

Προβολή ταινίας Παρισινή εκπαίδευση του Ζαν Πολ Σιβεράκ

Σε μια sold out προβολή, οι θεατές απόλαυσαν την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές, την ταινία Παρισινή εκπαίδευση / A Paris Education του Ζαν Πολ Σιβεράκ. Η ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο του αφιερώματος «Μαθήματα Ζωής» του 59^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και περιλαμβάνει ταινίες που, με κοινό άξονα την εκπαίδευση, παραδίδουν πολύτιμα και οικουμενικά μαθήματα ζωής με τρόπο όχι διδακτικό, αλλά απόλυτα ουσιαστικό. 

Ο σκηνοθέτης προλόγισε την ταινία του λέγοντας: «Το φιλμ μιλά για τη ζωή των φοιτητών κινηματογράφου, όχι όμως μόνο γι’ αυτό. Εστιάζει και στις δύσκολες επιλογές που μπορεί κάποιος να κάνει στα νεανικά του χρόνια, λίγο πριν τα είκοσι. Όταν ήμουν φοιτητής στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘80, δεν υπήρχαν ίντερνετ και DVD. Βλέπαμε ταινίες σε τραγικές κόπιες. Έβλεπα ακόμα και ιαπωνικές ταινίες χωρίς υπότιτλους. Αν ωστόσο μια ταινία ήταν να μου αρέσει, μου άρεσε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες».

Μετά την προβολή της ταινίας, ακολούθησε q&a με το κοινό. Αρχικά, ο Ζαν Πολ Σιβεράκ εξήγησε γιατί προτίμησε να γυρίσει την ταινία του ασπρόμαυρη: «Το φιλμ είναι ασπρόμαυρο γιατί ήθελα να μοιάζει με μυθιστόρημα. Επίσης, διότι χωρίζεται σε κεφάλαια, αλλά κυρίως επειδή η νεότητα ανήκει πάντα στο παρελθόν. Όπως και την υγεία μας, έτσι και την νεότητα τη θυμόμαστε μόνο όταν την χάσουμε. Επιπλέον, το ασπρόμαυρο κάνει την ταινία πιο συναισθηματική. Χρησιμοποιώ επίσης δύο φορές μέσα στην ταινία ένα πολύ γνωστό παιδικό τραγούδι, το “Frère Jacques”, ως εισαγωγή των αναμνήσεων του ήρωα. Σηματοδοτεί για τον κεντρικό χαρακτήρα του φιλμ πως το παρελθόν του θα επανέλθει γλυκά στην ζωή του. Επίσης, δανείζομαι και αποσπάσματα από το έργο του ποιητή και πεζογράφου Ζεράρ ντε Νερβάλ γιατί οι ήρωες μου είναι αδύναμοι και διαθέτουν πολλές ευαισθησίες».

Όσο για το αν ταυτίζεται ο ίδιος με τους ήρωες του, ο Ζαν Πολ Σιβεράκ είπε: «Βρίσκομαι σε όλα τα πρόσωπα της ταινίας μου. Ήμουν και εγώ κάποτε φοιτητής κινηματογράφου. Για μένα το σινεμά είναι υπαρξιακό ζήτημα, οπότε είμαι με ένα τρόπο μέσα σε όλες τις ταινίες μου» ανέφερε. Ο ίδιος έδωσε και μια συμβουλή για τους νέους κινηματογραφιστές: «Θα τους έλεγα να είναι συνεπείς με αυτό που πιστεύουν. Αυτό που με συγκλονίζει πάντα σε μια ταινία είναι όταν κάποιος μου μιλά άμεσα για τις δικές του εμπειρίες στη ζωή. Αν οι νέοι σκηνοθέτες ενδιαφέρονται να κάνουν σινεμά όχι για την ψυχαγωγία και την λάμψη, όπως οι ήρωες της ταινίες μου, πρέπει να βρουν τον τρόπο να μιλήσουν γι' αυτά που έχουν μέσα τους».

Το αφιέρωμα «Μαθήματα ζωής» υλοποιείται στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους. Πρόκειται ουσιαστικά για το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που ασχολείται με την εκπαίδευση και την απασχόληση. Μερικοί από τους στόχους της προσπάθειας αφορούν:

• Στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ικανοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας,
• Στη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης, της Δια Βίου Μάθησης, της ευαισθητοποίησης για την περιβαλλοντική εκπαίδευση,
• Στη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας και
• Στην ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής ένταξης ευάλωτων κοινωνικά ομάδων (ΕΚΟ).

 Είναι η τρίτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» χρηματοδοτεί αφιέρωμα.

Οι 15 ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού τμήματος του 59^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έγιναν το υλικό μιας πρωτότυπης έκθεσης με τίτλο «Caritas Romana: 15 Πράξεις Αφοσίωσης», τα εγκαίνια της οποίας πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018 στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Β1, Λιμάνι). Η έκθεση είναι διοργάνωση του ΦΚΘ σε συνεργασία με το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, καθώς και των καταστημάτων ΠΛΑΙΣΙΟ. 

«Οι ταινίες μου κουβαλούν μια πολύ έντονη προσωπική χροιά, αποκρυσταλλώνουν τη δική μου αντίληψη για την τωρινή εποχή, αλλά και για τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Προσπαθώ να αποτυπώσω στην οθόνη εμπειρίες και σκέψεις που ξεφεύγουν από τα όρια του προκαθορισμένου και να βυθίσω τον θεατή σε μια κατάσταση που θα του αφήνει χώρο να ξεδιπλώσει τη φαντασία του και θα γεννά σκέψεις μέσα του, οι οποίες θα διαρκέσουν και δεν θα είναι εφήμερες».

«Κάνω ταινίες για να μάθω τον εαυτό μου. Δεν θεωρώ πως είμαι και τόσο καλός σκηνοθέτης. Μοιάζω με τον Σίσυφο. Προσπαθώ να φτάσω μια φορά στην κορυφή και μετά ξεκινάω πάλι από την αρχή. Ωστόσο, κάθε ταινία είναι και μια ευκαιρία να διερευνήσω την κινηματογραφική γλώσσα».

«Αν έχεις συνηθίσει να σε οδηγούν στις ταινίες, να σε παίρνουν από το χέρι και να σου λένε πώς να αισθανθείς, τότε μπορεί να νιώσεις αποπροσανατολισμένος στις ταινίες μου. Μπορεί να μην καταλάβεις το νόημα μιας σκηνής και να χρειαστεί να κοιτάξεις αλλού για να το βρεις. Το μόνο μέρος βέβαια που μπορείς να κοιτάξεις είναι μέσα σου. Νομίζω ότι βοηθάει να νιώσεις την ταινία μου μέσα σου, να την αντιληφθείς προσωπικά, πιο εσωτερικά»